[Column] Dè es so! De bron van het geloof

Helemaal toevallig was het die namiddag misschien niet, aangezien mijn bushalte zich vlak bij een klooster bevond. Dankbaar maakte ik gebruik van de situatie en Maria vertelde openhartig dat zij zojuist een bezoekje had gebracht aan een 97-jarige zuster met wie zij 71 jaar geleden (!) was ingetreden. Ondanks dat het niet netjes is om een dame naar haar leeftijd te vragen, overwon uiteindelijk toch de nieuwsgierigheid.

Met haar 91 jaar bleek Maria nog kwiek van geest en bijzonder welbespraakt. Ze gaf aan dat tegenwoordig nog steeds nieuwe jonge zusters intreden. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid nog verder op. Helaas moest ik eerder uitstappen dan zij en om ons gesprek een vervolg te geven, schreef zij haar e-mailadres op voor verder contact. Wat ik eigenlijk best wel hip vond.

Een aantal weken later hadden we een afspraak bij haar thuis in het Waterkwartier, in klooster De Bron, waar zij met tien andere zusters deel uitmaakt van de Clarissengemeenschap. Aangezien ik niet met lege handen wilde aankomen, besloot ik een doosje bonbons mee te nemen. Temeer omdat ze me een beetje deed denken aan wijlen mijn oma, wiens naam ook Maria was en naar wie ik met mijn derde naam ben vernoemd. Mijn oma kon niet zonder haar dagelijkse portie zoet, dus de verwachting was een schot in de roos.

Aangekomen bij het klooster werd ik allerhartelijkst ontvangen door een zuster die mij naar een spreekkamer leidde. Even bekroop mij het gevoel alsof ik op audiëntie was, maar dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen ik weer oog in oog met Maria stond. Maria is een goedlachse, intelligente vrouw die ondanks haar leeftijd een energieke dame is die midden in het leven staat. Dit laatste is echter niet altijd zo geweest.

Zo vertelde ze mij dat de eerste 20 jaar in het klooster streng besloten waren, aangezien ze deel uitmaakte van de contemplatieve gemeenschap. Wat zoveel betekent als dat zij haar dagen doorbracht in stilte en gebed. Enkel tweejaarlijks kreeg zij bezoek van haar ouders en zus. De laatste bracht haar almaar groeiende kroost gefaseerd mee op bezoek bij hun tante. Voor hen was het hét uitje van het jaar en ook Maria keek er reikhalzend naar uit.

Aan het einde van de roerige jaren ’60 kreeg men ook in het Vaticaan een andere visie. Deze opende de deuren naar een transparanter leven waarin men de traditionele waarheden van het geloof zag veranderen. Dit stelde Maria in staat een theologische leergang te volgen, waarna zij drie jaar met veel plezier catechese gaf op een huishoudschool.

Aan het begin jaren ’80 kwam zij uiteindelijk terecht op haar huidige plek na een ware queeste voor een geschikte ruimte. Zusters uit verschillende delen van het land startten toen een nieuwe communiteit op een plek die voorheen werd gerund door broeders. Echter door de afname in aantal waren de broeders genoodzaakt hun heil elders te zoeken.

Al lijkt Maria’s keuze oneindig groot, zij heeft deze met overtuiging gemaakt. Dat laatste heeft haar veel rust gegeven. Het opengaan van deze deur heeft haar uiteindelijk meer gebracht dan het openen van welke deur dan ook. In onze huidige maatschappij lijkt het misschien een luxe dat wij keuzes te over hebben, maar er is een soort keuzemoeheid ingetreden. Sterker nog, het Engelse acroniem FOMO (fear of missing out), de angst om iets te missen, geeft misschien wel het beste weer met welk gevoel de moderne mens wordt geteisterd. En angst blijkt eens te meer een slechte raadgever. Maria heeft dit niet... zij vertrouwt op de Heer.

Dit bericht delen: